De Kracht van Overleven

Het vermogen om te overleven is een intrinsiek deel van ons mens-zijn. Het zit diep in onze genen, een erfenis van generaties die voor ons kwamen. Het is de drijvende kracht achter onze veerkracht en vastberadenheid, zelfs in de moeilijkste tijden.

Wanneer we geconfronteerd worden met tegenspoed, met obstakels die onoverkomelijk lijken, beseffen we vaak niet welke ongelooflijke kracht er in ons schuilt. Het is pas als we geconfronteerd worden met de proef op de som, dat we ontdekken tot welke buitengewone daden we in staat zijn.

Overleven gaat niet alleen over fysieke kracht, maar ook over mentale weerbaarheid. Het is het vermogen om stand te houden, zelfs als alles om ons heen in duigen valt. Het is de hoop die ons voortstuwt, de liefde die ons verenigd en de moed die ons inspireert.

Overleven is niet altijd een heroïsche daad, maar eerder een dagelijkse keuze om door te gaan, om te blijven vechten, ongeacht de omstandigheden. Het is het besef dat het leven, hoe fragiel het ook kan zijn, altijd de moeite waard is om te koesteren.

“6 minuten, het verschil tussen leven en dood”
 
Wanneer er een circulatiestilstand optreed stopt de bloedvoorziening voor het lichaam en raken vitale organen evenals de hersenen zonder zuurstof. Dit betekend dat elke seconde telt en binnen 6 minuten begonnen moet worden met adequaat reanimeren, maar waarom?

Als de hersenen door die circulatiestilstand geen zuurstof meer krijgen, stoppen ze binnen enkele seconden met functioneren waardoor het slachtoffer snel het bewustzijn verliest. Het kleine voordeel is dat de hersenen een noodvoorraad zuurstof van 3 minuten hebben, echter naarmate het zuurstoftekort langer duurt worden eerst de kwetsbare hersendelen aangetast (hersenschors en slaapkwab) wat betekend dat geheugen en cognitie als eerste worden beschadigd. Naarmate het zuurstoftekort voortduurt sterven steeds meer hersendelen af en na 9 minuten spreekt men van hersendood.

Een Witnessed arrest (getuigen zijn van een hartstilstand) is voor het slachtoffer de meest ideale situatie als er door de getuige direct adequaat wordt gehandeld want, mede door de noodvoorraad zuurstof en het gelijk opstarten van de reanimatie (bijvoorkeur dus binnen 3 minuten), zal hersenschade zoveel mogelijk beperkt blijven en is er nadien nog kans op herstel.

Helaas heeft niet iedereen dit geluk en daarom is het van cruciaal belang te streven een reanimatie op te starten binnen 6 minuten. Een goede outcome voor de patiënt is dan in veel gevallen nog steeds zoveel mogelijk gewaarborgd.

“Hoe verhoudt leeftijd zich t.o.v. adequaat reanimeren”…die vraag hield mij al een tijdje bezig totdat ik afgelopen week een gemêleerde groep de basis reanimatietraining mocht geven.
Na een voorstelronde, korte uitleg van het doel van deze avond en de reanimatiepresentatie ging de groep om de beurt aan de slag met Harry de reanimatiepop. Tussen de aanwezigen zat een oudere heer waar ik terdege van onder de indruk raakte. Deze heer, laten we hem voor dit moment Kees noemen, had 30 jaar geleden voor het laatst een reanimatietraining gevolgd en was erg gemotiveerd om dit weer op te pakken. Want, zoals hij zei, “iemand helpen in nood kan zijn leven redden” en dat is waar Kees voor staat.
Toen Kees aan de beurt was nam hij plaats aan de zijde van Harry de pop, paste op de juiste wijze de 10 seconden kijken, luisteren en voelen techniek toe en begon, bij geen ademhaling, op een indrukwekkende manier te reanimeren. Juiste snelheid, juiste diepte, met gestrekte armen, zo uit het boekje…let wel… Kees is 78 jaar.
Ik bedacht me op dat moment dat als ik ter plekke onwel zou worden, ik graag Kees aan mijn zijde zou willen hebben. Want mijn kans op een goede outcome, als je op deze wijze wordt gereanimeerd, zou zeker kans van slagen hebben.

Mijn conclusie is dat als je de drive hebt om je medemens in nood te helpen, leeftijd absoluut geen rol hoeft te spelen en je nooit te oud bent om goed te leren reanimeren😉.